Macedonië – Meer van Ohrid 2023 / Dag 6
Vandaag was een goede test of alle onderdelen van ons lichaam stevig bevestigd zitten. Ik denk van wel, maar heb stevige twijfelmomenten gehad. En heb mezelf zeer gelukkig geprijsd dat ik geen kunstgebit heb. Deze was zeker weten verloren gegaan in de strijd.
Met een Jeep horrelden we in 2,5 uur richting een van ogen (lees minimeertje) van Pelister. Om de entourage compleet te maken, kregen we een leren cowboyhoed op ons hoofd gedrukt. Gewoon, voor de stoerigheid. En hij heeft gewerkt hoor. Ik voelde me zeker twee procent heldhaftiger dan de werkelijkheid toelaat. We hobbelden en hotsten zo heftig dat ik in een dag ruim 18.000 stappen gereden heb.
Hoe hoger we kwamen, hoe kouder de wind. Maar gelukkig was daar de AmiGo-vlag die voor zeker een halve graad warmte zorgde.
Boven op de berg moesten we even in de koude wind wachten, terwijl de chauffeurs gauw zorgden voor witte bonen en tomatensaus en een kan vol met raki. Onze chauffeur leek vergeten om na 1x raki te stoppen en keek wat lodderig toen hij weer achter het stuur kroop. Hij liep ook wat bijzonder, maar gelukkig leden zijn rijkunsten er niet onder. We kwamen weer veilig beneden.
Onderweg maakten we nog een groepsfoto met 1 van de jeeps, maar de groep bleek zo groot, dat de jeep op de foto helemaal verdwenen is achter al die AmiGo’s.
‘s Avonds gingen we nog even voor mooie sunsetplaatjes naar de stad. Doch helaas kwamen de taxi’s zo laat, dat de zon al verdwenen was. Gelukkig liet hij nog een mooie oranjeachtige gloed achter, zodat we toch nog een troostprijsje hadden. Waar we ook best blij mee waren. Een AmiGo-hand is gauw gevuld. Als het maar gezellig is. En dat was het.
Het Pelister National Park is een van de 4 nationale parken in Noord-Macedonië. Het Pelister is onder andere bekend om zijn twee ogen, twee mooie binnenmeertjes. De een wat groter dan de ander. Beiden met mooi azuurblauw water.
Vanuit Ohrid was het een behoorlijke trip met de bus om bij de ingang van het park te komen. Een transfer van krap 2 uur. Vervolgens stapten we over in Jeeps om nog 4 uur te rijden. Geen aanrader dus voor mensen met wagenziekte. Eenmaal in het National Park werden de asfaltwegen ingewisseld voor bergpaadjes, het echte werk.
Onderweg zijn we even gestopt bij het grote bergmeer, Golom Ezero. Daarna zijn we doorgereden naar een berghut bij het kleinere meertje. Daar werd een maaltijd voor ons klaargemaakt. Na de maaltijd was het al weer tijd om terug te rijden. We hadden het geluk dat we 1 open Jeep hadden. Voordeel van de dichte Jeeps was de temperatuur. Wij zaten behoorlijk te bibberen bovenin de bergen.
Al met al een mooie, geslaagde dag met veel autokilometers.
