Macedonië – Meer van Ohrid / Dag 7
De laatste dag zou lekker relaxed zijn. Varen over het meer van Ohrid, genieten van de zon. Oftewel…eigenlijk niks doen. Dat is meestal wat lastig voor me. Maar ik heb het er goed vanaf gebracht. Wellicht ook omdat de tocht halverwege afgebroken werd vanwege de storm (een paar golfjes). De terugreis werd dus een evacuatie met de bus. Voor sommigen een opluchting, maar ik had toch het idee dat we het spannendste en dus leukste deel misliepen.
Eerst was het al de vraag of de schippers zouden komen, maar gelukkig durfden ze het aan. Het was wel even inkomen wat betreft het verdelen van het gewicht. Zwaardere mensen voorin, de lichtere achterin. Ik mocht dus op het achterste plekje.
We stopten even bij het museum op palen. We ontdekten dat ze vroeger visten door middel van een gat in hun vloer. Gewoon mandje laten zakken en vervolgens weer optrekken en je hebt de lunch binnen. Kindertjes werden aangelijnd, zodat ze niet in het water zouden vallen. We hebben ook nog even gezocht, maar konden in het hele dorp geen kerkje vinden, dus we denken dat het thuislezers waren.
‘s Avonds hadden we een diner met Macedonische muziek en dans. Het begon gezellig, doch helaas hebben de westerse invloeden ook Macedonië bereikt en werd de muziek zo uitversterkt dat horen en zien verging. Sws deden de dansende mannen het voor het geld en niet voor de lol. Er kon geen spontaan lachje af. Maar wellicht is dat een cultuurdingetje en horen dansende Macedonische mannen niet te lachen. We zijn om half 10 maar afgehaakt. In de lobby van het hotel kon je elkaar tenminste verstaan en konden we nog onze laatste denars opmaken aan een colaatje.
En toen was het einde verhaal. Klaar voor vertrek. Weer naar de normale wereld waar 10 minuten gewoon even lang is als 600 seconde, waar de messen scherp genoeg zijn om je brood te snijden, waar de maaltijd niet standaard begint met gortdroge salade en eindigt met kleffe baklava. Ook wel weer zin in.
De laatste dag startte wat spannend. Er stond wat wind. Er waren wat golfjes. In onze ogen niet noemenswaardig, maar de schippers van de boten die we gehuurd hadden namen het heel serieus. Gelukkig durfden ze het aan en mochten we aan boord.
De eerste stop was het museum Bay of Bones. Een prehistorisch paaldorp op palen in het meer van Ohrid. Voor een paar euro kun je naar binnen. Al was het ook mogelijk om zonder kaartje binnen te komen, want in het uur dat wij er rondgelopen hebben, zijn we geen enkele controle tegengekomen. Het museum bestaat uit een verzameling huisjes die men zo origineel mogelijk heeft ingericht. Het weefgetouw en de wieg staan er nog. De toegang tot het dorpje loopt via het museum waar veel vondsten tentoongesteld worden en waar wat meer informatie gegeven wordt over het dorpje.
Naast het dorpje zit ook een duikschool, waar je onder begeleiding een duik kunt nemen in het water. Je duikt onder het dorpje en ontdekt allerlei vondsten op de bodem van het meer. Een ervaring die zeker aan te raden is.
Na een bezoekje aan de Bay of Bones gingen we verder richting St. Naum voor een heerlijke lunch en een mooie wandeling. Het was voor ons de tweede keer dat we in St. Naun waren, maar dat mocht de pret niet drukken. De vorige keer hebben we de tijd gebruikt om met een roeiboot het water op te gaan. Deze keer koos ik er voor om lekker een stukje te wandelen. Mooie vlinders gespot en een bezoekje gebracht aan het kerkje. St. Naum heeft een aantal pauwen vrij rondlopen. Een van hen liep gezellig een stukje met ons op, helemaal gewend aan mensen om hem heen.
De vakantie sloten we af met een Macedonische avond. Lokaal eten, lokale muziek en lokale dans. Het eten was niet superlekker, maar leuk om eens geprobeerd te hebben. De muziek was oorverdovend hard. Maar de dans was leuk om eens gezien en gedaan te hebben.
