Dag 2 Nijmeegse Vierdaagse
Late start.
Ik mocht om kwart voor 6 vertrekken.
De eerste kilometers vond ik verschrikkelijk. Overal mensen die in de weg liepen en langs de weg dronken studenten die de geluidsboxen op standje gehoorbeschadiging hadden staan. Na een kilometer of 10 was het voor de eerste mensen tijd voor een plaspauze of wat drinken en werd het wat rustiger op de weg. En kon ik lekker m’n eigen tempo lopen.
Onderweg kom je ogen, maar met name oren te kort om alles mee te maken wat er om je heen gebeurt. Als ik zaterdag thuis kom met een permanente piep in mijn oren zou ik dat niet verwonderlijk vinden. Qua muziekkeuze komt er van alles voorbij. Van ‘Meisjes met rode haren’ tot ‘Ik heb een toe-toe-toeter op m’n waterscooter’ en alles wat er tussenin zit. Je zou gewoon gaan verlangen naar een pianosuite van Telemann of Sonate nr. 6 in G-groot van J.S. Bach. Gelukkig was er ook heel af en toe nog ruimte voor wat live-muziek. Zelfs als dat wat vals en uit de maat is, kan ik dat toch meer waarderen dan die rampestamp-herrie uit die geluidsboxen.
Halverwege was er nog een soort van boerenprotest. Gratis rode zakdoeken, een gekookt eitje (met zout), een glaasje melk of een appel. Zo’n vorm van protest kan ik wel waarderen.
Het was roze woensdag, speciaal voor de LHBTIQ+ en alles wat daar nog meer bij hoort. Ik deed daar per ongeluk ook aan mee met mijn roze broek, die daarna trouwens behoorlijk vloekte met mijn gratis rode zakdoek. Ik heb het allemaal eens aangekeken en halverwege de dag mijn conclusie getrokken. Er zijn bijzondere mensen geschapen. Maar er zijn blijkbaar ook heel veel mensen die zichzelf nog niet bijzonder genoeg vinden en er daarom maar bijzonder bij gaan lopen in bijvoorbeeld een roze konijnenpak. Bij temperaturen boven de 30 graden. Dan moet je het wel heel belangrijk vinden. Of een zonnesteek hebben opgelopen.
De pauzes heb ik wat summier gehouden. Het was vanaf de start verstand op nul, blik op oneindig en lopen maar. In Beuningen stonden er een paar bekenden de Polsbroekers op te wachten. Dus daar ben ik even gestopt. Om vervolgens ineens spierpijn te hebben. Tja…dan moet je nog tien kilometer.
Maar ik heb het gehaald. We zijn op de helft.
